Hallo allemaal,

Twee weken geleden ben ik samen met Anna vertrokken uit adelaide om aan onze backpackreis te beginnen. En adelaide voelt nu al als een verre herinnering. Maar dat komt vooral omdat er weer super veel gebeurd is in de afgelopen twee weken.

Allereerst het afscheid van mijn hostgezin was snel en volgens mij begrepen de kinderen nog niet helemaal dat ik niet meer terug zou komen. Ik denk of hoop eerder dat ze nu al weer aan hun nieuwe bro pair (zo noemen we de nieuwe mannelijke au pair) gewend zijn.

Maandag hebben we een lange dag gereden en onderweg een paar stadjes bekeken. Niet veel te zien zodra je adelaide verlaat. Helemaal niet als het 15 graden is en snachts maar 9 graden! De eerste nachten was enorm afzien met onze dunne slaazak in de kou. Het was zo koud dat we met een lange broek, trui, sokken, slaapzak en fleecedeken moesten slapen. De kou was een van de reden om meer naar het binnenland te rijden en het conservation park The Grampians te bezoeken. Volgens de locals moet je er mooie wandelingen kunnen maken en zelfs het rijden door het park moest een bijzondere ervaring opzich zijn. En bijzonder was het zeker!! we reden de berg op naar een van de uitkijkpunten en hadden net de haarspeld bocht genomen toen de auto ineens langzamer ging rijden en en helemaal mee stopte. Daar stonden we dan midden op de berg, aan de zijkant van de weg. En wat nu? Eerst de verzekering maatschappij bellen voor roadside assitance, vraagt hij waar sta je precies?. Wij: Ehm ergens op een bergweg net na het dorpje Halls Gap. Hij: ja we moeten wel precies weten waar je staat anders kan ik niemand voor je sturen. Wij: ja dat weten we niet er staan nu geen straatnamen en hectometerpaaltjes bestaan hier ook niet in de bergen. Hij: ja dan kan ik jullie niet helpen. Dan moet je eerst de auto naar het dichtbijzijnde dropje brengen. Wij: maar hoe komen we daar dan????

dat begon dus al goed. Uit nood de visitorscentre gebeld en zij zouden de rangers naar ons sturen. In de tussentijd waren er al drie mensen voor ons gestopt met de vraag of we oke waren en we genoeg water en eten bij ons hadden. Voor het geval dat we er nog even zouden staan. Maar verden konden ze ons ook niet helpen. Eindelijk kwamen de rangers en wat denk je, toen starte de auto ineens weer. Wij met de rangers snel naar het dropje gereden en een monteur gebeld. Gelukkig was de mobile mechanic John in de buurt en kwam tot onze rescue.